Ontmoetingen

We besloten weer een deel van ons programma af te werken.
Jenny wilde graag voordat ze vertrekt enkele mensen bezoeken..zoals de groep gehandicapte vrouwen (waar ik ooit mijn Ghanaverhaal begon) en een gehandicapt jongetje waarover ik haar.vertelde..
We bezochten eerst het gezin van de jongen ..ca 7 jaar oud nu.
In Ghana is de opvang voor gehandicapten (zeker met verstandelijke beperking) heel slecht of niet geregeld.
Soms leggen mensen de gehandicapte aan de straatkant met daarbij een plastic bekertje..om te bedelen! Het is me ooit overkomen dat ik een kind wilde helpen en ik de hele familie tegen me kreeg; hij was hun bron van inkomen!!! Maar goed, dit jongetje woont bij zijn familie en zijn zusje draagt de zorg voor hem.
Als we bij het huisje komen..is de jongen niet buiten...Maar al snel haalt moeder hem op. Jenny neemt hem op schoot..en je kunt zien dat aandacht hem goed doet. Hij lacht en maakt ook gezellige geluidjes..Ze heeft een fles met speen voor hem en we geven hem water en leggen uit dat het knoeien kan voorkomen. Gelukkig is Manan in staat het flesje
vast te houden en de beweging naar zijn mond te maken. Dan vertellen we dat het zin heeft hem te laten spelen, om zijn (fijne )motoriek te bevorderen.
Eerst kijkt men afwachtend, maar later wordt er dankbaar geknikt.
We weten van een eerder bezoek, dat wanneer we op bezoek komen , er grote verwachtingen zijn. Eigenlijk willen ze graag een rolstoel. Gezien zijn reacties lijkt het wel aan hem besteed. We gaan dezelfde doen maar dat levert alleen maar oud spul op. Maandag kijken we verder,

We bezoeken ook de buren (Shafiks ouders),en brengen wat kleine kadootjes voor de kleinkinderen.
Daarna lopen we richting de oude plaats van het gehandicaptenschooltje. Door de uitbreiding van Chiefspallace moesten zij het veld ruimen. Wel kregen ze een kamertje in ruil terug. We lopen ook via de winkel van Mary ,een gehandicapte vrouw die ik nu 10 jaar ken....en worden enthousiast ontvangen...Ze zit op de vloer achter haar naaimachine en maakt de schoolkleren voor haar 2 kinderen..Ze kan niet lopen en moet zich op haar billen verplaatsen..Gelukkig heeft ze voor buiten een door OAA al vaak opgeknapte rolstoel die ze met haar handen voort beweegt net als trappers op een fiets. Wij krijgen allebei een soort tasje aangeboden door haar gemaakt. Zelfs van haar kleine beetje wil ze graag delen! Daarna dus naar het nieuwe lokaaltje...We treffen er 2 gehandicapte vrouwen aan; de weduwe van Al Hassan en Fatimatah. Ze vertellen ons hun verhaal en ik beloof hen terug te komen. Ondertussen zien we een meisje met een soort exzeem die al behoorlijk opgekrabt is. We besluiten een zalfje te geven : het kost elf ghana cedi ,s , hetgeen neerkomt op 3 euro en men koopt dus zelf geen zalf. In veel gevallen veel te duur!!!!
Al Hassan is verongelukt en nu moet Amatu alleen voor de kinderen zorgen. Ze is dan ook druk bezig om iemands haar in te vlechten op de traditionele manier.

Dan gaan we per taxi (dat is deze keer een veredelde bromfiets met afdakje en plaats voor ca 4 passagiers. Het is een relatief goedkoop vervoermiddel en als de bestuurder wat tempo maakt, heb je lekker even wat frisse wind te pakken!!

Vervolgens laten we ons bij de markt afzetten. Een klein stukje open maar als snel wordt hij overdekt door o a riet.
Na een korte wandeling troffen we een stel dames, en mochten we bij hen gaan zitten. Wij kregen een leuk gesprek en ook een paar mannen mengden zich in het gesprek. Ze vonden alles interessant maar het feit dat het trouwen met meer vrouwen bij wet verboden is, daar kon hij zich niks bij voorstellen. Hij vroeg zich af waar het overschot aan vrouwen dan wel bleef. Hij vertelde me dat 1 op de drie geboortes in Ghana een jongen is. Ik zal eens googelen hoe dat in Nederland zit, maar dat lijkt me toch evenrediger verdeeld.

Daarna gingen we voor het eerst (voor mij) naar het Katholieke gasthuis.
Ze hebben daar een sinds kort bestrate tuin, en je kunt er fijn ff zitten.

We bestellen er ons avondeten...heerlijk eens een ander recept..maar helaas het is zo sterk gekruid dat we de helft laten staan. Gelukkig krijgen we een bakje mee en is er altijd animo voor een heerlijk hapje!

Thuis gekomen vind ik het welletjes..maar Jenny gaat met Amin nog even naar muziek luisteren in de stad. Iedereen tevreden!