Mario Bros -race

Ik ben blij dat ik terug ben op mn kamer in Tamale.
Dat dingen hier nogal anders gaan dan ik thuis gewend ben is denk ik al wel opgevallen. Maar de afgelopen uren waren een avontuur op zich.
Niks vermoedend vertrok ik gisteren op uitnodiging van Shafik naar zijn school, om daar met hem en zijn vrienden een soort afscheidsfeest te vieren, ter ere van zijn diplomering voor verpleger.
We moeten om een uur klaar staan , maar werden om kwart over twee op gehaald. Een jongeman met luxe auto stond voor. Dat beloofde wat!
We zaten en begroetten elkaar en de reis kon beginnen. Heerlijk zo n auto met airco. Ik verheugde me erop. Helaas zou die blijdschap van korte duur zijn. De bestuurder maakte haast en we bleken een karavaan van 3 auto,s te zijn..allemaal met hetzelfde doel.
Ik merkte al snel dat de chauffeurs haast hadden. Eerst gingen we Tamale in vliegende vaart uit, maar later op de " hoofdweg" van het zelfde laken een pak! Meer dan 100 km per uur en dat op wegen waar je in Nederland hooguit 60 mag. Maar goed dit is Ghana...Soms maakte de auto zulke scherpe bochten dat we heen en weer vlogen. Vluchtheuvels en hobbels werden ogenschijnlijk moeiteloos genomen...hier en daar mensen op brommers en fietsen rakelings ontwijkend. Eerlijk, ik zat niet lekker. Toen we in Walewale waren stopte de karavaan. We bleken een grote artiest in ons midden te hebben die s avonds zou gaan optreden.
Hij moest een radio-interview doen. Net als in Nederland ook hier hordes jongeren die hem wilden zien / aanraken etc. Een hele heksenketel pff gelukkig dacht \shafik eraan om het me ff uit te leggen, maar anders zou je echt niet weten waarin je bent beland !

Na het interview reden we door... Weer met levensgevaarlijke manoeuvres. Hier ook veel beesten op de weg zoals geiten ,ezels en koeien. Ook de lopende Ghanees werd nauwelijks ontzien. Het zweet stond in mijn handen en ik overwoog uit te stappen...maar oke tot nu toe ging er feitelijk niks fout en waar kon ik verder. De jongens hadden mn angst blijkbaar niet door De Rapmuziek bleef lekker swingen! Na drie dikke uren , kwamen we onverwacht aan. Ik dacht in de school te zijn beland maar het bleek een hotel te zijn. Nou daar ga ik niet over klager er was tenslotte airco. :-)
Het feest zou om 21 uur beginnen en ik besloot even wat rust te nemen voor het grote feest begon.
Om negen uur kwam Shafik me halen en we liepen naar het feest-terein. Daar werd ons verteld dat het feest werd afgelast omdat chiefs-palace was afgebrand en de chief had besloten dat het feest niet door kon gaan nu hem dit onheil had getroffen.
De denk ik wel 1000 jongeren accepteerden het gelaten. ''Onze' artiest kon weer naar huis. Jammer voor zoveel jonge mensen, Die hun feestje in rook op zagen gaan. Wij besloten te blijven slapen.
Kwart over zes s morgens werd ik wakker..lekker uitgerust. We gingen rond 7 uur vertrekken. Ok weer in de auto..pff ik zag er behoorlijk tegen op. Dat bleek niet voor niks. Als een soort van Max Verstappen reden we over 's Heeren wegen...Na en kilometer of tien..kwamen er drempels die we namen in vliegende vaart en waarbij ik drie keer tegen het plafond in de auto vloog. Ik had uit preventie de gordels maar aangedaan,...want dat zou mss nog enige bescherming bieden.
Ondertussen bleef de muziek op de hoge stand en werd de sfeer er niet minder om. Af en toe passeerden we politiecontrole, en dit keer moesten we stoppen. Wat bleek : onze auto had geen nummerbord! Na enige discussie en een reprimande en de tussenkomst van de artiest mochten we verder gaan.
Ik had liever dat ze controleerden op hardrijden...dan nummerbordjes.
Borden van 50 werden genegeerd en gepasseerd met meer dan 100 km.
Ok...niet veel verder herhaalde zich het hele ritueel.
We passeerden Walewale weer, en de meeste stukken van de weg waren asfalt nu.
Maar iedere keer schrok ik van hoe we de bocht weer haalden!!!
Of het open riool meden....op het nippertje soms.
Waar ik zo bang voor was ,gebeurde op het eind zo 'n 20 km voor Tamale. De auto voor ons (een Petrol) stopte en wij vlogen erop.
Onze chauffeur die vaker de neiging had om bumper te kleven, was nu de dupe van zijn rijstijl. We kwamen met de schrik vrij! De auto helaas niet!!
De laatste kilometers reden we aanmerkelijk rustiger en in Tamale werd de schade bekeken. ..Ik heb niet bedankt voor de rit maar thuisgekomen, was ik heel blij dat dit avontuur weer achter me ligt.
De conclusie is dan ook, al ben je een goede verpleegkundige dat je dan nog geen goede chauffeur hoeft te zijn. WE hebben er nog wel ff wat woorden over gewisseld.